Prywatny Gabinet Psychiatryczny w Łodzi - Psychiatra Józef Rojek
Schizofrenia jest poważnym zaburzeniem psychicznym charakteryzującym się zaburzeniami myślenia, percepcji i funkcjonowania emocjonalnego. Osoby cierpiące na schizofrenię mogą mieć trudności w odróżnianiu rzeczywistości od swoich wewnętrznych przeżyć, co może prowadzić do trudności w relacjach interpersonalnych, pracy i codziennym funkcjonowaniu. Podczas zaostrzenia objawów choroby może nastąpić zmniejszenie aktywności i wycofanie się z życia społecznego. Osoby chore mogą czuć się niezrozumiane, oszukiwane, zagubione, zalęknione.
Pierwsza wizyta trwa około 60 min, kolejne około 30 min
Tak, wystawiam zwolnienia i zaświadczenia lekarskie oraz recepty.
Na wizytę do psychiatry skierowanie nie jest wymagane.
Serdecznie zapraszam do kontaktu ze mną.
Udzielę wszelkich niezbędnych informacji oraz odpowiem na Twoje pytania.
Niemal każdy, kto ma do czynienia ze schizofrenią próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie, skąd ona się właściwie wzięła i z jakiego powodu to akurat Ja lub mój bliski jest chory? Istnieje bowiem naturalna ludzka potrzeba zracjonalizowania przyczyny pojawienia się choroby, zwłaszcza choroby psychicznej – czy została przekazana w genach czy też nabyta w drodze doświadczeń życiowych? Odpowiedź na to pytanie w dalszym ciągu jest niejednoznaczna, ponieważ większość zaburzeń psychicznych nie jest ani uwarunkowana wyłącznie genetycznie, ani wyłącznie środowiskowo. Zgodnie z obowiązującą dziś teorią, schizofrenia powstaje w wyniku złożonych interakcji między wieloma czynnikami.
Przyczyny środowiskowe – rola otoczenia
Otoczenie, w którym się wychowaliśmy, jak i to, w którym żyjemy na co dzień, kształtuje nas oraz nasze teraźniejsze i przyszłe życie. Na rozwój i zdrowie psychiczne człowieka wpływają doświadczenia, które niesie życie, ale też przeżycia wewnętrzne z nimi związane. Znaczące są indywidualne cechy osobowości ujawniające się w sposobach radzenia sobie w kryzysie, w reakcji na stres, w przeżywaniu otaczającego świata i interpretacji zdarzeń; jeden człowiek w danej sytuacji się wycofa, inny podejmie ryzyko, jeden będzie otwarty na wyzwanie, a inny będzie go unikał. Nie ma reguły kto zachoruje, a kto nie, znajdując się w określonych warunkach! Pozwala to na jednoznaczny wniosek: rodzice nie ponoszą winy za zachorowanie swoich dzieci.
Kto choruje na schizofrenię?
Każdy w pewnym momencie swojego życia może zachorować. Przyczyną schizofrenii może być wszystko – nie ma znaczenia status społeczny, narodowość, pochodzenie etniczne, płeć czy kolor skóry. Występuje we wszystkich społeczeństwach i kulturach. Jest chorobą dość częstą – szacunkowo choruje jedna na sto osób.W Polsce szacunkowa liczba chorych wynosi ok. 300 000, dla populacji powyżej 18. roku życia. Rocznie rozpoznaje się ok. 15 000 nowych zachorowań. Istnieje też tak zwana schizofrenia ukryta – część osób chorych nigdy nie zgłasza się do lekarza i nie ma postawionego rozpoznania ani właściwego leczenia. Osoby te i ich bliscy sami zmagają się z uciążliwościami choroby. Powodem może być brak poczucia choroby, lęk przed kontaktem z psychiatrą, czy strach przed stygmatyzacją społeczną.
schizofrenia paranoidalna, gdy dominują urojenia (przeważnie o treści prześladowczej) i omamy (przeważnie słuchowe o treści grożącej lub rozkazującej);
schizofrenia zdezorganizowana (dawniej nazywaną hebefreniczną), gdy zachowanie jest zdezorganizowane i odbiega od powszechnie przyjętych norm, wypowiedzi są chaotyczne, bezcelowe i niedopasowane do sytuacji;
schizofrenia katatoniczna, gdy chory zamiera w bezruchu, usztywnia się i sprawia wrażenie jakby nie odbierał tego co się wokół dzieje (jest świadomy, ale jakby wyłączony)
schizofrenia niezróżnicowana, kategoria używana, gdy objawy nie pasują wyraźnie do żadnego z powyższych podtypów.
Objawy pozytywne (wytwórcze) – nie mają pozytywnego wpływu na funkcjonowanie chorego (nazwa może być myląca). Są to zjawiska i wrażenia wytwórcze, czyli dodatkowo wytwarzane przez umysł osoby chorej:
Halucynacje (omamy), czyli widzenie, czucie i słyszenie tego, co w rzeczywistości nie istnieje. Osoby chore odbierają konkretne wrażenia, na przykład słyszą głosy mówiące w trzeciej osobie (niekiedy są to wręcz rozkazy czy polecenia zmuszające do dziwnych zachowań) lub proste dźwięki.
Urojenia, czyli nieprawdziwe przekonania o rzeczywistości, dziwne sądy i podejrzenia. Mogą to być na przykład przekonania, że własne myśli dostępne są innym osobom; że ma się poczucie potężnej władzy lub szczególnej mocy; że inne osoby, także z rodziny, spiskują przeciwko danej osobie; że obce siły sterują zachowaniem.
Wyraźnie zdezorganizowane zachowanie, co przejawia się w braku dbałości o higienę, dziwacznym ubiorze lub pobudzeniu ruchowym nieadekwatnym do sytuacji.
objawy negatywne (deficytowe) – to funkcje i wrażenia deficytowe, które zubożają psychikę i zachowanie w związku z chorobą. Są przewlekłe i postępują powoli:
Depresja, lęk, uczucie przygnębienia, zmęczenia, niskie poczucie wartości.
Poczucie izolacji, osamotnienie, zagubienie, zmieszanie, zawstydzenie.
Trudności w komunikacji interpersonalnej, brak spontaniczności. Wypowiedzi tracą na płynności, stają się ubogie w formie i treści (alogia).
Wycofanie społeczne (autyzm), spadek aktywności w relacjach rodzinnych i zawodowych. Chory zamyka się przed otoczeniem, bo otwiera się na świat przeżyć wewnętrznych, urojeń i halucynacji, które bardzo intensywnie zajmują jego uwagę.
Otępienie emocjonalne, osłabienie zdolności do wyrażania emocji, brak zdolności współodczuwania (spłycenie afektu).
Zaburzenia i impulsywne zmiany nastroju, nadmierna drażliwość, irytacja.
Niezdolność do odczuwania przyjemności (anhedonia), prowadząca do zaprzestania czynności, które były wcześniej źródłem przyjemności.
Zobojętnienie (apatia).
Brak aktywności i motywacji, niechęć do podejmowania jakichkolwiek działań (awolicja).
Zaniedbanie higieny osobistej oraz zmieniony rytm dobowy snu i czuwania.
zaburzenia procesów poznawczych
Zaburzenia myślenia, zmiany w formułowaniu myśli. Wypowiedzi stają się nieskładne i niezrozumiałe dla słuchaczy, a luźne skojarzenia i skróty myślowe czytelne są tylko dla chorego.
Zaburzenia uwagi, łatwa dekoncentracja, co przejawia się trudnością w dokończeniu rozpoczętego zadania.
Osłabiona zdolność do uczenia się i zapamiętywania nowych informacji, przez co osoby trudniej przyswajają informacje, gubią wątek dyskusji, zapominają często używanych słów.
Zaburzenia pamięci operacyjnej, przez co osoby chore mają trudności, aby z wyprzedzeniem coś zaplanować czy przewidzieć.
Osoby z zaburzeniami schizofrenicznymi mają również zazwyczaj obniżony nastrój – ogarnia ich głęboki smutek i depresja. Objawom bardzo często towarzyszy niepokój, lęk, bezsenność czy napięcie psychiczne.
Długa i wnikliwa obserwacja wszystkich objawów, które występują w pewnym okresie czasu, umożliwia lekarzowi właściwe rozpoznanie choroby w celu ustalenia strategii leczenia. Nie należy samodzielnie przesądzać o diagnozie – w przypadku zauważenia charakterystycznych symptomów, warto zgłosić się do psychiatry na konsultację.
Jedną z podstawowych metod terapii schizofrenii jest leczenie farmakologiczne.
Wynika to z faktu, że większość objawów psychotycznych schizofrenii ( omamy, urojenia, lęk, zaburzenia myślenia i nastroju) wynika z nieprawidłowości w funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego: na stykach komórek nerwowych dochodzi do zaburzeń biochemicznych takich substancji, jak dopamina czy serotonina. Te nieprawidłowości można „korygować” przy pomocy leków – modyfikują i normalizują one chemiczne przekazywanie sygnałów nerwowych, czyli komunikowanie się komórek nerwowych (neuronów) między sobą. To pozwala na usuwanie objawów chorobowych i zapobieganie nawrotom.
W leczeniu schizofrenii psychoterapia jest równie ważna, jak leczenie farmakologiczne – jest metodą komplementarną.
Celem psychoterapii jest niesienie ulgi w cierpieniu, lepsze rozumienie siebie i otaczającej rzeczywistości, poprawa jakości życia. W psychoterapii osób chorych na schizofrenię szczególnie ważne jest zapobieganie nawrotom choroby, wsparcie oraz wzmocnienie potrzeby więzi z innymi.
Stosowanie farmakoterapii, psychoterapii, terapii rodziny, oddziaływań społecznych – czyli leczenie zintegrowane, daje większą szansę na uzyskanie długotrwałej poprawy.