Prywatny Gabinet Psychiatryczny w Łodzi - Psychiatra Józef Rojek
Depresja to poważne zaburzenie psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych, charakteryzujące się obniżeniem nastroju,smutkiem, obniżeniem napędu psychoruchowego, utratą zainteresowań życiowych,utratą zdolności do cieszenia się, zaburzeniem rytmów okołodobowych, lękiem,utratą łaknienia. Jest to stan emocjonalny, który może znacznie wpływać na funkcjonowanie codzienne, zarówno w sferze osobistej, jak i zawodowej.
Pierwsza wizyta trwa około 60 min, kolejne około 30 min
Tak, wystawiam zwolnienia i zaświadczenia lekarskie oraz recepty.
Na wizytę do psychiatry skierowanie nie jest wymagane.
Serdecznie zapraszam do kontaktu ze mną.
Udzielę wszelkich niezbędnych informacji oraz odpowiem na Twoje pytania.
Podział depresji na liczne rodzaje obejmuje różne formy i kategorie w zależności od specyficznych cech, okoliczności lub objawów. Rozróżniamy inne rodzaj depresji:
Warto podkreślić, że pewne formy depresji mogą występować równocześnie lub współistnieć z innymi zaburzeniami psychicznymi. Mówimy wtedy o współchorobowości. Utrudnia to precyzyjną diagnostykę. Diagnoza i leczenie powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, a profesjonalista medyczny, taki jak psycholog czy psychiatra, może pomóc w dokładnym zrozumieniu sytuacji i opracowaniu planu leczenia.
Przyczyny depresji są złożone i obejmują czynniki genetyczne, neurobiochemiczne, prozapalne i środowiskowe
Diagnoza opiera się na wywiadzie medycznym przeprowadzonym przez psychiatrę, obserwacji i ocenie objawów psychiatrycznych, oraz zastosowaniu kryteriów diagnostycznych zawartych w międzynarodowej klasyfikacji chorób oraz ewentualnych dedykowanych testach psychologicznych
Należy udać się do psychiatry, jeśli doświadcza się trwających co najmniej 2 tygodnie objawów depresji, które znacznie wpływają na funkcjonowanie rodzinne, zawodowe, społeczne.
Depresję można skutecznie leczyć, a większość osób odzyskuje pełne zdrowie psychiczne dzięki odpowiedniemu leczeniu. Leczenie wymaga terapii spersanolizowanej, mianowicie odpowiedniego czasu leczenia, dostosowania różnych metod terapeutcznych, nawiązania relacji z terapeutą. Trzeba pamiętać, że każdy przypadek depresji jest indywidualny, więc podejście do leczenia może się różnić w zależności od potrzeb i osobowości pacjenta. Jeśli ktoś zauważa u siebie objawy depresji, zawsze warto skonsultować się z lekarzem.
Prawidłowe leczenie depresji sprawia, że ustępuje ona u większości chorych (ok. 65-80% pacjentów). Celem terapii jest usunięcie wszystkich objawów depresji, zarówno psychopatologicznych jak i fizycznych. Nie wolno skupiać się wyłącznie na tych najbardziej widocznych (często jest to lęk lub bezsenność) albowiem nie zapewnia to ulgi choremu, może podważać zaufanie do lekarza, grozi uzależnieniem od leków uspokajająco-nasennych, a nawet podjęciem próby samobójczej.
Leczenie powinno mieć charakter kompleksowy, obejmować zarówno farmakoterapię jak i oddziaływania psychoterapeutyczne oraz pomoc środowiskową. Większość pacjentów depresyjnych, jest pod opieką lekarzy ogólnych, internistów, neurologów. Mogą oni, a nawet powinni zajmować się pacjentami z depresją (zwłaszcza jej lżejszymi postaciami) pod warunkiem, że są w stanie prawidłowo zaburzenia depresyjne rozpoznawać i leczyć.
O wyborze metody leczenia decyduje zwykle ciężkość obrazu klinicznego. W lżejszych przypadkach mogą wystarczyć spotkania z psychoterapeutą, w ciężkich najskuteczniejsza jest farmakoterapia, czy nawet elektrowstrząsy, dopiero po poprawie stanu klinicznego i w trakcie rekonwalescencji powinno się dołączyć psychoterapię. Ważną kwestią jest ustalenie miejsca leczenia. Większość pacjentów może być leczona ambulatoryjnie, zwłaszcza z depresją łagodną, typową, z małym ryzykiem samobójstwa, mających dobre wsparcie wśród bliskich.
Chorzy z ciężką depresją z silnym niepokojem, poczuciem beznadziejności, z urojeniami, nie widzący wyjścia z sytuacji powinni być leczeni w oddziałach szpitalnych, bowiem ryzyko samobójstwa jest u nich duże. Do szpitala powinno się też kierować pacjentów ze współistniejącymi poważnymi chorobami somatycznymi, możliwością wystąpienia interakcji lekowych, czy też osoby, u których stwierdzono bezwzględne przeciwwskazania do podawania leków przeciwdepresyjnych. Wskazaniem do hospitalizacji jest także wystąpienie powikłań leczenia, na przykład zespołu serotoninowego po kuracji inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (niepokój, wzrost temperatury, biegunka, dreszcze, drżenie mięśniowe, zaburzenia świadomości) lub ośrodkowego zespołu antycholinergicznego po lekach trójpierścieniowych, przejawiającego się majaczeniem.
Uważa się, że powinno trwać około 6 miesięcy (faza aktywna i leczenie podtrzymujące). Zbyt szybkie odstawienie leku może wiązać się z nawrotem objawów. W postępowaniu profilaktycznym, po kolejnych nawrotach (w depresjach nawracających) okres leczenia należy wydłużyć nawet do kilku lat. Lek powinien być podawany w odpowiedniej dawce terapeutycznej (w granicach „okna terapeutycznego”). Podawanie niższych dawek mija się z celem – wiąże się z brakiem poprawy i zniechęca pacjenta do dalszego leczenia. Zbyt wysokie dawki powodują wystąpienie objawów niepożądanych. Po kuracji leki powinno się odstawiać powoli (nawet w ciągu kilku tygodni), żeby uniknąć objawów odstawiennych (osłabienie, bóle mięśni, wzmożona potliwość, objawy żołądkowo-jelitowe).