Choroba afektywna dwubiegunowa, znana również jako zaburzenie afektywne dwubiegunowe lub choroba maniakalno-depresyjna, to poważne zaburzenie nastroju charakteryzujące się epizodami manii lub hipomanii oraz epizodami depresji. Jest to przewlekła choroba psychiczna stanowiąca poważne źródło niesprawności. Znaczna część pacjentów szpitali psychiatrycznych i poradni zdrowia psychicznego to ludzie cierpiący na chorobę afektywną dwubiegunową. Choroba ta nie jest niczym nowym, była opisywana również przez starożytnych medyków. Ma ona pewne elementy wspólne z bardziej rozpowszechnioną chorobą – depresją. W tym przypadku jednak depresja jest tylko jednym z elementów (biegunów) choroby. Na drugim biegunie znajduje się mania lub hipomania jako stan diametralnie różny od depresji. To właśnie dwubiegunowość czyni to schorzenie tak odmiennym nie jest ona chorobą o jednorodnym obrazie. Klasyczna CHAD dotyczy około 1-1,5% populacji. Choroby psychiczne, w tym choroba dwubiegunowa, nie są ograniczone do specyficznych grup. Wśród osób cierpiących na tą chorobę można znaleźć polityków, aktorów, wokalistów, piosenkarzy, jak też osoby wykonujące bardziej prozaiczne zawody. Choroba afektywna dwubiegunowa przeważnie zaczyna się pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. U części chorób pierwszy epizod pojawia się wcześniej, u części później.
Na wstępie warto wytłumaczyć znaczenie terminów: depresja, mania, hipomania, epizod mieszany.
Pierwsza wizyta trwa około 60 min, kolejne około 30 min
Tak, wystawiam zwolnienia i zaświadczenia lekarskie oraz recepty.
Na wizytę do psychiatry skierowanie nie jest wymagane.
Serdecznie zapraszam do kontaktu ze mną.
Udzielę wszelkich niezbędnych informacji oraz odpowiem na Twoje pytania.
Depresja to stan w którym występują obniżony nastrój, spadek aktywności, spowolnienie myślenia, utrata energii, uczucie beznadziei, zmniejszona koncentracja i utrata zainteresowań. Typowe również są zaburzenia snu, łaknienia, czasami u pacjentów pojawiają się myśli rezygnacyjne i samobójcze.
Mania jest przeciwieństwem depresji. Dochodzi do wzrostu aktywności, podwyższenia nastroju, przyśpieszenia toku myślenia, impulsywnych zachowań . Przy znacznie obniżonym krytycyzmie, pojawia się tendencja do nawiązywania przypadkowych znajomości, podejmowania lekkomyślnych decyzji finansowych. Może pojawiać się zwiększone poczucie własnej wartości, zwiększona aktywność seksualna, agresja, zmniejszona potrzeba snu. Przyśpieszenie myślenia doprowadza do rozkojarzenia , chaosu w ramach działań codziennych. W języku potocznym używa się sformułowań takich jak: „mania wielkości”, czy „mania prześladowcza”, natomiast w terminologii medycznej pojęcie mania oznacza element choroby dwubiegunowej.
Hipomania to stan „łagodniejszej” manii, mniej intensywnej i nie prowadzącej do znaczącej dysfunkcji społecznej lub zawodowej. Tutaj nie widać chaotyczności podejmowanych działań typowych dla manii. Z zewnątrz osoba sprawia wrażenie tryskającej energią, komunikatywnej, otwartej, łatwo nawiązującej relacje społeczne.
Epizod mieszany jest stanem łączącym elementy manii i depresji np. obniżony nastrój z myślami samobójczymi z jednej strony (elementy depresji), a z drugiej strony nadmiar energii (element manii).
Aby rozpoznać chorobę afektywną dwubiegunową należy stwierdzić u pacjenta wystąpienie przynajmniej jednego epizodu maniakalnego (lub hipomaniakalnego) i jednego epizodu depresji. Innym przypadkiem jest dwa lub więcej epizodów manii. Powtarzające się zachorowania jedynie na depresję nie dają podstaw do rozpoznania choroby dwubiegunowej. W takiej sytuacji stawia się diagnozę zaburzeń depresyjnych nawracających.
Przyczyny choroby afektywnej dwubiegunowej są złożone i obejmują czynniki genetyczne, neurobiochemiczne i środowiskowe
Diagnoza opiera się na wywiadzie medycznym, ocenie objawów psychiatrycznych, oraz zastosowaniu kryteriów diagnostycznych zawartych w międzynarodowej klasyfikacji chorób. Czasami używa się także testów psychologicznych w celu różnicowania CHAD z innymi zaburzeniami.
Choroba afektywna dwubiegunowa jest wynikiem złożonych interakcji wielu czynników, w tym genetycznych, neurochemicznych, współchorobowych, środowiskowych i stresowych. Dostrzeżenie i zrozumienie współdziałania tych czynników może pomóc w lepszym rozumieniu tej choroby oraz w opracowaniu skuteczniejszych strategii leczenia